Brak postępu w rozwoju metod i technik planowania finansowego
Mimo tych założeń można jednak z całym przekonaniem stwierdzić, że do końca lat osiemdziesiątych nie wypracowano w Polsce racjonalnego i skutecznego systemu planowania finansowego. Dowodem nieustających eksperymentów w tym zakresie może być wprowadzanie i odwoływanie wieloletnich planów finansowych, niedoskonałość bilansu finansowego państwa, zmienność struktury i zakresu budżetu państwa itp. Polityczne mechanizmy podejmowania decyzji finansowych w Państwie skutecznie zneutralizowały w tym zakresie rolę Parlamentu (debaty budżetowe należały wówczas do najbardziej formalnych obowiązków posłów). Brak postępu w rozwoju metod i technik planowania finansowego doprowadził do jego zastoju i fasadowości. Wszystkie te czynniki i okoliczności są dowodem rozdźwięku w rozwoju planowania finansowego (i planowania w ogóle) w ostatnich dwudziestu latach w krajach zachodnich oraz w kraj ach socjalistycznych.
Nic więc dziwnego, że przemiany ustrojowe w latach dziewięćdziesiątych, mające zasadnicze znaczenie dla zmian w zakresie finansów publicznych, wpłynęły także na ukształtowanie się nowego systemu planów finansowych. Aktualnie składa się on z następujących głównych elementów:
-budżetu państwa
-bilansu należności i zobowiązań Skarbu Państwa
-założeń polityki społeczno – gospodarczej
-bilansu finansów publicznych
-skonsolidowanego bilansu systemu bankowego
-bilansu płatniczego.